Waar het allemaal begon
Mijn stagetijd, destijds een jaar lang fulltime werken als fysiotherapeut zonder vakanties, was een te grote overgang van eindeloos aan een bureau zitten leren naar fysiek zeer actief. Het was overwegend mijn rug die protesteerde tegen deze grote overgang. Maar dit ging in feite niet meer echt over. Af en toe waren er uitschieters met vreselijke pijnen in de bovenrug door spierverkrampingen in de spieren van de borstkas en borstwervelkolom. Ik ontwikkelde echt chronische pijn en had daar sombere ideeën over zoals ‘met 35 jaar zit ik in een rolstoel’. Mijn actieradius slonk namelijk voortdurend en was op het laatst nog maar 10 tot 20 minuten. Ik dacht altijd na over hoe ik weer terug zou kunnen komen.
Psychische problemen
Tegelijk waren er ook wel andere problemen en werd ik een poosje begeleid door een studenten psycholoog. Kijkend vanuit de psychologische kant zei hij dat mijn rugklachten uitingen waren van mijn psychische problemen. Daar werd ik heel boos over, want zei ik, ‘door mijn rugklachten kan ik maar zo weinig. Als die rug meer mee zou werken was ik vanzelf een ander mens’.
Achteraf kan ik zeggen: ‘Die man had gelijk!’ Ik stond zeer onzeker in het leven en was zeker niet de bewoner van mijn lichaam. Ik functioneerde alleen vanuit mijn hoofd: ogen, oren, neus, mond en verstand deden het prima. Ik zeg wel eens dat ik in die tijd een wandelend hoofd was: ik kon kijken, luisteren, praten, proeven, ruiken en denken. Mijn sensoren stonden echter allemaal op uit, op niet voelen. Dat wist ik natuurlijk niet. Ik kende mezelf zoals ik was.
Hoe zou ik kunnen hebben achterhaald dat er andere mogelijkheden bestonden die ik niet benutte?
Verder in de problemen
Langzaamaan werd het steeds erger. Er kwamen steeds meer klachten bij, eigenlijk vooral in het bewegingsapparaat. Ik weet nog dat ik dacht: ‘Hè, nu voel ik ook al mijn linkerschouder als pijnlijk. Dat was nog ongeveer het enige gewricht dat nog nooit heeft geprotesteerd.
Toen ik bij toeval in aanraking kwam met de Feldenkrais Methode binnen een Tai Chi weekend werd ik er helemaal door gegrepen. Die ene bewegingsles, liggend op de vloer, gaf me een totaal nieuw gevoel. ‘Hè, die rug ligt nu heel anders op de vloer. En ik voel hem helemaal niet meer, hij voelt ook anders dan ik ooit heb gevoeld! Volgens mij is hij nu ontspannen en betekent dat dat ik dus nooit ontspannen ben geweest en hem altijd aangespannen heb gehad. En als dit nu pijnvrij is en ontspannen in de spieren, betekent dat dat ik zelf mijn pijn maak en dus ook weer kan veranderen naar pijnvrij. Zoals ik me nu voel wil ik me altijd voelen!’ En ik schreef me in voor een Feldenkrais opleiding, want Feldenkrais Practitioners bestonden toen nog niet in Nederland. Natuurlijk ging dat ‘zo voelen’ wat ik nastreefde niet in 1x. Natuurlijk zat ik met heel sterke gewoontes, die slechts langzaam veranderden. Maar ik wist waar ik heen ging, ik had mijn pionnetje uitgezet naar een veel positievere toekomst.
Mijn leven vol ups en downs
Ik ging ook in mijn leven door ups en downs en in downs heb ik regelmatig begeleiding gehad. Nu kon ik ervoor open staan. Nu wist ik: ‘wie ik ben is mijn beperkte idee van mijzelf, de zelf die ik ken en ik ‘IK’ noem. Hoe en wie ik nog meer kon zijn wist ik niet, maar ik wilde wel onderzoeken of ik mijn grenzen kon oprekken. En ik wilde wel nieuwe mogelijkheden in mijzelf vinden die ik uit mezelf niet had gevonden. Tegelijk bleef ik natuurlijk met feldenkraisbewegingen aan de gang. En elke keer als ik iets fijners voelde, een diepere ontspanning bijvoorbeeld of meer ruimte in mezelf, was dat mijn nieuwe doel: ‘als ik me zò kan voelen wil ik me altijd zo voelen’.
De eerste dertig jaar van mijn leven gingen een soort van geleidelijk bergaf. De tweede dertig jaar van mijn leven gingen geleidelijk bergop. Ik zat steeds lekkerder en ruimer in mijn vel. Ik voelde me regelmatig beter als ooit tevoren, maar dat liep ook wel weer wat terug, hoewel nooit echt veel. Door een aantal ongelukken en gezondheidsproblemen is die lijn een tijdje wat meer met grotere inzinkingen gegaan, maar is nu weer duidelijk in een stijgende lijn. Telkens ben ik weer verbaasd over mijn nieuwe vermogen die nu niet meer alleen over beweeglijkheid en ruimte in mezelf gaat en over mijn geestelijke balans, maar duidelijk ook over mijn gevoel van verbinding: verbinding met mezelf, verbinding met anderen, verbinding met het veld. (Zie ook mijn blog Kwantumdenken ) Dat veld heeft heel veel verschillende namen: kwantum veld, hemel, kosmos, de Bron, de Schepper, God, het Al of hoe je dat voor jezelf ook noemt.
En elke keer komt weer die: ‘Oh, als ik me zo kan voelen, dan wil ik dat wel altijd zo voelen’ en dan ga ik ermee aan de slag. In mijn werken met Roy Martina is mijn mantra of levensmotto nog iets veranderd:
‘Als ik me zo kan voelen, dan wil ik dat wel altijd voelen of zelfs nog beter!’
Ik ben benieuwd of jij ook een levensmotto hebt. Ik nodig je uit dat met mij en de andere bloglezers te delen door het in het commentaarvak te schrijven.
Mooi om te lezen, Tjitske! Je verhaal gaat zo over wat er mogelijk is, dat maakt me blij. Voor jou, mijzelf en iedereen!
Ha Els,
Ja, dat is de bedoeling: voor iedereen. Dus stuur de nieuwsbrief ook vooral door.
Ja, er is inderdaad veel mogelijk! Onze gezondheidszorg focust teveel op het ongezonde deel. Anders kijken geeft andere opties: kijken naar mogelijkheden in plaats van onmogelijkheden, kijken naar wat gaat in plaats van wat niet gaat, kijken naar de gezonde delen in plaats van te focussen op het gebrek of op de klachtplek.
Leuk om wat van je te hoeren, Els!
Hartelijke groet, Tjitske
Wat mooi! En herkenbaar in alles. Ik ben nu 33 en sinds 2 jaar bezig met de juiste methoden om te herstellen. Het gaat vooruit, met ups en downs. Sinds kort met Feldenkrais!
Hallo Lucy,
Ja, het is een proces. Je lichaam stuurt je aan om verder te zoeken tot je het juiste gevonden hebt voor dat moment. Hoewel, feldenkraislessen kunnen een blijvende basis zijn voor een fijn, pijnvrij en rijk leven! Een investering voor meer dan het moment van noodzaak.
Fijn om te horen dat je die weg al had ontdekt en ik wens je er veel plezier mee.
Hartelijke groet,
Tjitske
Mooi hoor, Tjitske. Wel herkenbaar dat leven in je hoofd. En dan de weg afleggen naar leven in je lichaam.
Hallo Marcella,
Ja, zo is het. Ik noem dat weer wonen in je lichaam of je lichaam bewonen. Bedankt voor je reactie.
Hartelijke groet, Tjitske
Beste Tjitske, dank voor je persoonlijke verhaal, mooi om te lezen. Herkenbaar ook. Je weet hoe ik reageerde na de eerste (kennismakings)les. Hoewel ik niet te kampen had met chronische pijn of met tijdelijke heftige pijn, voelde ik me toen na afloop getransformeerd, eigenlijk een “wonder”. Dus ik kan helemaal met je meekomen als je zegt: Als ik me zo kan voelen, dan… Werkzaam motto.
Zelf heb ik niet echt een levensmotto, of het zou moeten zijn: het leven is mijn motto. Dwz: steeds teruggaan naar het leven in me; niet de aandacht uit laten gaan naar wat verschijnsel is. Dat wil niet zeggen dat ik de verschijnselen wegduw of onderdruk of ontken. Het is eerder een soort negeren, de aandacht op iets anders richten. Erasmus zei al: “Geloof dat je het hebt en je hebt het.” En van Emile Coué, de man van de autosuggestie, is de uitspraak: “Vandaag voel ik me in alle opzichten steeds beter en beter.” Het gaat voor een groot deel dus om verbeeldingskracht, niet blijven hangen in wat niet goed is, maar je richten op wat wel goed is of dit in elk geval als mogelijkheid zien (zoals je zelf ook aangeeft).
Het zal niet opgaan voor álle pijnen. Er kunnen mankementen in de constitutie optreden, er kan iets versleten zijn, of niet meer functioneren, en zulk ongemak zal niet zo gauw smelten als sneeuw voor de zon. Wel is het mogelijk de aandacht ervan weg te nemen en daardoor kan het gevoel van een klacht smelten. Ik moet in dit verband ook denken aan wat je in een eerder blog beschreef. Er was pijn in je knie, en gaandeweg tijdens de workshop trok het pijngevoel weg en later was het verdwenen. Dit heeft denk ik ook te maken met aandacht. Tijdens een les of een workshop is je aandacht helemaal gericht op wat je doet en op de mensen die deelnemen. Dit is een sterk “gevende” bezigheid en het gebeurt vaak: als je iets doet voor een ander, “vergeet” je waar je zelf mee zit. Het geldt misschien meer voor stemmingen of innerlijke problemen dan voor lichamelijk ongemak, maar het werkt absoluut. Trouwens, tijdens je lessen gebruik je ook dikwijls een soort motto, je zegt vaak: … en laat het het gaan. Dat is ook een sleutel! Dit heeft ook te maken met zingeving. Het bestaan, het leven heeft op zich geen zin. Het gaat erom er zelf zin aan te geven, en dat heeft weer te maken met aandacht, focus. Ik moet dan altijd denken aan een uitspraak van Alexander Smit: “De zin van het leven is dat je er zin in hebt!”
En een andere: ik hoorde Hans Laurentius eens tijdens een satsangbijeenkomst iets zeggen nav de vraag die vaak wordt gesteld: Hoe gaat het met je? Velen hebben dan de neiging om uit te weiden over gezondheidsklachten, problemen, moeilijkheden e.d. Dat is de verschijnselen omarmen. Het “enige” correcte antwoord is: Het gaat goed, het gaat altijd goed, refererend aan wie ik werkelijk ben, iets wat de lichamelijke existentie overstijgt, de levensvonk. Hoe de connectie precies is met Feldenkrais, kan ik niet zeggen. Maar door de oefeningen wordt, vermoed ik, de levensstroom aangewakkerd. Zou het kunnen zijn dat dát, samen met de ontspanning in de spieren én de aandacht voor wat er intern in het lichaam gebeurt, ervoor zorgt dat ik me, telkens weer, zo “opgefrist” voel na een les?
Hallo Rob,
Jij ook bedankt voor je uitvoerige reactie. Ik ben zo vrij geweest er een beetje meer lucht in te brengen door een paar keer een nieuwe regel te beginnen.
Je zegt dat je geen levensmotto hebt, maar noemt er meteen 1. Ik vind ook de motto’s die van anderen aanhaalt zeer interessant. Die van Coué kende ik. Dat is ook Moshe’s mantra of affirmatie geweest: ‘every day in every way I feel better and better’. Hij was sterk geïnspireerd ook door het lezen van Emile Coué’s werk.
Wat je over mijn lesgeven zegt is absoluut waar. Ik heb wel eens les gegeven direct na een slecht nieuws bericht en als ik het dan even deel en dan in de les stap verdwijnt het helemaal naar de achtergrond. Maar in de les ben ik helemaal embodied daar, dwz dat ik mezelf voortdurend voel als gevuld of bewoond mens. Dat was vroeger wel anders. Toen was ik helemaal op de ander gefocust en was ik zelf niet meer in beeld. Gelukkig heb ik daar geen last meer van. Het geven van een feldenkraisles vraagt om in een bepaalde concentratie te gaan en invoelend en meevoelend te blijven. Dat zet mijn eigen zorgen buiten beeld.
Wat je aan het eind beschrijft over dat ‘opgefrist’ is heel herkenbaar. En inderdaad je levensstroom wordt versterkt. Dit is door de combinatie van aandacht en beweging en tegelijk dat in de beweging het lichaam weer een geheel wordt ipv losse onderdeeltjes die apart van elkaar bewegen.
Hartelijke groet,
Tjitske