Mijn nieuwe heup

Na een jaar van uitgebreid zoeken hoe ik kon omgaan met mijn pijnlijke linker heup, besloot ik dat ik nu uitgeprobeerd was en dat het nodig was andere stappen te zetten. Mijn beenkracht en algemene conditie begonnen steeds verder af te nemen. Via de huisarts Rö-foto’s laten maken en doorgestuurd naar de orthopeed. Het Rö-verslag was alarmerend, maar toen ik de foto’s zag was ik verbaasd dat ik nog kon fietsen en lopen. ‘U moet wel een hoge pijngrens hebben’, zei de orthopeed. Hij raadde me aan met krukken te lopen in de aanloop naar de operatie.

Feldenkrais als levensvorm

Hoe kon ik met een gewricht waar de gewrichtsspleet nauwelijks herkenbaar was nog de fietsbeweging maken, gaan zitten en opstaan en überhaupt lopen? Dat is natuurlijk dankzij mijn feldenkraislijf en mijn feldenkraisleefstijl. Ik deed verschillende bewegingen om mijn lichaam uit de verstarring te houden die het gevolg is van pijnklachten. Daarmee vond ik elke keer weer een plek om mijn heup te belasten zonder pijn. In een volgend blog ga ik daar dieper op in. Ook is dat het thema van mijn najaarscursus.

Pijnmanagement

Ik een hoge pijngrens? Nee, dat is absoluut niet waar. Ik ben eerder supergevoelig, maar heb geleerd meteen te reageren bij pijnklachten, waar ook in mijn lichaam. Zie mijn eerdere blog Hoe kun je pijnklachten laten verdwijnen? Daarnaast was ik door mijn feldenkraislessen heel licht in mijn bewegingen. Daarom kon ik niet geloven in een diagnose versleten heup. Hoewel, ik was wel mijn leven al scheef met mijn linker been korter dan de rechter. Dat zou het natuurlijk kunnen verklaren.

Keuze van operatieplek

Ik besloot op aanraden van mijn vriendin en craniosacraal therapeute naar de ANCA kliniek te gaan in de buurt van Gent. Die gaf me weer een ander beeld: dit is artritis wat een soort auto-immuun reactie is van het lichaam. Hij gaf de verzekering dat met de nieuwe heupkop en -kom alle klachten zouden verdwijnen. Ik koos voor deze kliniek, die overigens opereert in een ziekenhuis in Gent, vanwege hun bijzondere kop- en komvorm. Die lijkt veel meer op de eigen kop- en komvorm dan wat ik elders zie. Door mijn gevoeligheid, bewustzijn en precisie van mijn gewrichten en hun functioneren vond ik dat dit veel meer bij mij paste.

Invloed van weerstandsdaling

Ook al liep ik al met krukken, ik kon nog steeds met mijn bewustzijn zo lopen dat de pijn er nauwelijks was. Zo mooi om alle vaardigheden van de afgelopen 30 jaar te kunnen benutten in dit proces. Dit was ook de reden dat ik niet eerder aan de bel trok: het was hanteerbaar. Tot ik in december een overwerktheid voelde en mijn weerstand begon te dalen. Daarbovenop kreeg ik griep. Ook de pijn was heftiger, langer en moeilijker tot rust te brengen. Dat was het moment om aan de bel te trekken. Ik kon niet meer zo verder.

Revalidatieproces

Ik heb van deze vaardigheden ook profijt gehad in de revalidatiefase na de operatie. Zodra ik voelde dat ik weer met pijn liep, deed ik een stapje terug. Soms was het dan zo dat ik dan twee dagen vooral op bed lag en nauwelijks liep. Het leek net alsof ik met elke stap voorwaarts weer 2 stappen terug moest zetten. Maar dat klopte niet, want ik kon elke keer weer een beetje meer: een beetje verder lopen, een beetje minder steun op mijn krukken, bijvoorbeeld. Ik daagde mezelf steeds weer uit iets meer te doen. Prijs was dan af en toe die twee stappen terug als mijn lichaam aangaf: dit was nou te veel.

Mijn vernieuwde statiek

Doordat ik altijd al een beenlengte verschil had ten nadele van links, was dat verschil nog eens extra groot geworden door de artritisachtige aantasting van mijn heupgewricht. Ik vroeg de orthopeed of hij mijn benen bij de operatie meer gelijk kon maken. Dat is goed gelukt en voor het eerst sinds ik mij in mijn tienertijd bewust was van mijn scheefte, stond ik nu recht. Toen ik na de operatie op mijn twee benen ging staan voelde ik me zo gelukkig. Ik stond recht! Heel ontroerend!

Been blijft steken in harde werken van voor de operatie

Na een aantal dagen kwam de eerste tegenslag. Mijn linker been had al die tijd voor de operatie zo hard haar best gedaan dat zij niet meer wist hoe ze moet ontspannen. Ze was in de stress, om te compenseren voor de verdwijnende stabiliteit van mijn botten, blijven steken. Ontspannen was nooit meer echt ontspannen en er zat een soort kramp in mijn been als ik rust nam. Gelukkig had ik de juiste mensen om me heen en kreeg ik hulp van Marleen, mijn nieuwe huurster. Met lichte, zachte bewegingen herinnerde ze mijn been aan dat het niet meer hoefde, dat het los kon laten. Heel feldenkraisachtig en ik kon de boodschap goed ontvangen en erop reageren.

Reactie van mijn lichaam op statiekverandering

Het volgende obstakel was mijn linker SI-gewricht, het gewricht tussen bekkenbot en heiligbeen. Door de beenlengtecorrectie moest ik hier een heel nieuwe balans vinden. Ik kreeg hulp van Gláucia, de zeer begaafde, helder voelende, horende en ziende craniosacraaltherapeute. Zij hielp me de blokkade op te ruimen en los te laten.
Na weer een paar dagen in het proces van revalideren te zijn gevorderd begon mijn onderrug op te spelen. Door het grotere beenlengte verschil voor de operatie ontstond een verdiepte scoliosebocht in mijn lendenwervelkolom. Nu mijn benen weer meer gelijk waren, zelfs meer dan voorheen, kon mijn lichaam niet zelf de weg terugvinden. Ook daar hielp Gláucia me mee de balans te herstellen in een aantal sessies.

Voortdurend opnieuw aanpassen

De revalidatie verliep vervolgens weer voorspoedig verder met haar ups en downs zoals ik al had beschreven. In huis met 1 kruk lopen, weer auto kunnen rijden, actieradius met lopen vergroten en dus weer te voet boodschappen kunnen doen in de Kanaalstraat. Volgende stap was met één kruk buiten lopen. Toen begon mijn linker knie te protesteren. Ik begreep dat daar de stabiliteit nog niet voldoende was. Als ik steeds luisterde door een stap terug te zetten, ging de kniepijn ook steeds weer weg. Ik liep dus met één kruk buiten en had de tweede in mijn rugzak, zodat ik op elk moment weer met twee krukken verder kon. Daardoor kon ik mijn actieradius behouden die ik had bereikt.

Zo blij met mijn nieuwe heup, balans en uitgebalanceerde rug

Zo ging ik verder en kon ik na 6 weken de lessen weer oppakken. En wat zo mooi is: mijn heupgewricht is met alles tevreden, piept eigenlijk zelden, behalve een tijd lang bij het zitten. Ik bedoel dan mijn stijl van actief rechtop zitten. Zie blog Wat maakt zitten nu eigenlijk gemakkelijker? Hierbij is mijn lichaam vrij om met mijn armen mee te bewegen. 90% buigen was lang niet haalbaar en ik wilde zelfs meer! De beweeglijkheid is vanzelf teruggekomen, heb ik nooit hoeven rekken, bijvoorbeeld. Precies zo snel als mijn lichaam aankon.
Zo blij met mijn nieuwe heup!

Marleen Broekhuizen Base for Stability te Utrecht www.baseforstability.nl

Gláucia Pedrosa Canabrava Praktijk EnerGie in Beweging te IJsselstein www.gcraniosacraal.nl