Zomer 2019 heb ik een fantastische reis gemaakt door Australië met mijn dochter Meike. We hebben verschillende Nationale Parken bezocht en daar wandelingen gemaakt in rotsachtige bergformaties. Het pad was voor een deel een met rotsblokken gevormde trap, maar verder een met pijlen aangegeven richting waarin je je eigen weg moest zien te vinden.
De Australische regering is zeer goed in het waarschuwen voor gevaren, bijvoorbeeld over zonnesteek en uitdroging in de brandende zon zonder enige schaduw. Of hartaanvallen als je conditie niet goed genoeg was. Ook stond er bij een ‘wandel’-pad welke moeilijkheidsgraad de tocht had: gemakkelijk, gemiddeld, moeilijk en zeer moeilijk.
Uitdagingen
In een aantal gevallen deden wij een pad wat aangegeven was als moeilijk. Moeilijk betekende dat het zeer steile stukken had met rotsplaten, overstappen over spleten en zo. Het was voor mij stimulerend te merken dat ik die stukken veel makkelijker deed dan mijn dochter, die dans als hobby heeft. Qua energie is voor mij klimmen lastiger, snel achter adem en daardoor rustig aan. Maar naar beneden beweeg ik als een klipgeit, alsof het mijn natuurlijke omgeving is en spring met vaart van steen naar steen. Wat ik gaandeweg ook merkte is hoe deze uitdagende wandelingen, die zoveel aanspraak maakten op mijn evenwichtsgevoel, me het gevoel gaven van verjonging. Elke tocht maakte me 10 jaar jonger of lieten me in ieder geval zo voelen: een sterk gevoel van gemak en lichtheid, lichamelijke bevredigende vloeiende bewegingen en vol zelfvertrouwen.
Uluru
We zijn ook bij Uluru geweest of wat in het Engels Ayers Rock heet. De Import-Australiërs hebben een soort nationale trots verbonden aan het beklimmen van Uluru. Voor de oude inheemse bevolking is Uluru een heilige berg, een woonplaats van voorouderen en de berg zelf zien ze als levend. Voor hen is beklimmen een heiligheidsschennis. Daarom is er 1 plaats overeengekomen waar er geklommen mocht worden en wel in een rechte lijn naar boven naar de top en dat is nog maar tot november 2019. Daarna krijgen de Aboriginals hun berg helemaal terug.
Wij hebben vol verbazing staan kijken naar de rijen Australiërs op de berg, naar boven en naar beneden langs dezelfde lijn. Hele families, zelfs moeders met hun baby in een draagzak, gaan naar boven op iets wat zo steil is dat je speciale veiligheidsmaatregelen zou verwachten. Ja, er was een hek, paaltjes met een ketting ertussen hangend, waar je je aan vast kon houden, waaraan je je naar boven kon trekken, waarlangs je je naar beneden kon laten zakken. Vreemd genoeg liep dit hek niet helemaal door naar beneden.
Vol verbazing
We hebben 3 keer een poosje toegekeken om te snappen waarom mensen dit doen. Met name het stuk zonder houvast was aanvankelijk een raadsel. Er waren mensen die daar op handen en voeten naar boven gingen en op hun billen weer naar beneden schoven. Waarom doen mensen zichzelf dit aan? Anderen liepen zonder problemen hier gewoon omhoog en kwamen relaxt weer naar beneden stappen. Wat een evenwichtsgevoel hebben die en wat een vertrouwen in het houvast wat hun voeten hebben, zodat ze niet uitglijden op deze steile rots.
Uiteindelijk denken wij dat dat stuk zonder houvast er was om mensen te testen of ze wel naar boven durven, om mensen die niet zoveel balans hebben te ontmoedigen. Iets anders konden we er niet van maken.
Zelf ervaren
Ik ben een stukje naar boven gelopen om uit te proberen hoe dat was. Het eerste stukje kon ik met mijn evenwichtsgevoel en de vrijheid in mijn lijf makkelijk aan, echter niet met mijn adem. Ik was niet van plan mij verder uit te dagen. Wel vond ik het prettig dat ik ook net zo makkelijk weer naar beneden liep. Dat heb ik toch grotendeels aan de feldenkraislessen te danken, die mij licht en flexibel houden en met een goed getraind evenwicht.
Al met al merkte ik weer deze vakantie hoe het uitdagen van het evenwicht invloed heeft op je hele wezen, je hele zijn. Het is een soort wakkerheid vanbinnen. Dat is ook wat steeds in de feldenkraislessen zit en vooral diegene die speciaal je evenwicht uitdagen.
Wat een bijzonder ervaring.
Dank voor het delen.
Ik verheug me om weer met de wekelijkse
lessen te beginnen, geïnspireerd door
jullie Australian reis.
Ha lieve Nava-Tehila,
Zeker was het een zeer bijzondere ervaring. Meer verhalen volgen als we weer beginnen met de wekelijkse lessen in september.
Blij je dan weer te zien!
Hartelijke groet, Tjitske
Hallo Tjitske,
Wat een heerlijk verhaal over je wandeltochten in Australië. Jij en je dochter hebben daar kennelijk ieder op eigen wijze nog meer evenwicht en zelfvertrouwen gekregen. Ik verwacht weer veel van de nieuwe lessen in september. Ze zullen me (zoals steeds) weer nieuwe inspiratie geven.
Tot over een paar weken dus, kijk er naar uit
Hartelijke groeten, Mieke Hartman
Hallo Mieke,
Dat klopt helemaal! En ja, ook in het najaar gaan we er weer iets moois van maken.
Hartelijke groet,
Tjitske